We hoopten op WK-goud, maar het werd brons. Tom Pidcock bleek in Fayetteville helaas een maat te groot, maar achter de rug van de Brit veroverde Eli Iserbyt zijn eerste medaille in een elite-WK.
Met liefst vier Belgen kwamen we in het tweede Amerikaanse wereldkampioenschap uit de geschiedenis aan de start: debutant Toon Vandebosch die in extremis werd opgeroepen, outsiders Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck, maar het was wereldbekerwinnaar Eli Iserbyt die als logische kopman van de Belgische delegatie werd opgesteld.
Ondanks het spervuur van de Belgische ploeg, met daarbij een actieve Michael en Laurens, bleek één concurrent duidelijk te sterk: Tom Pidcock stormde halfweg koers uit een ruime kopgroep weg, en niemand had een antwoord op die aanval klaar. In de achtergrond probeerden Eli, Michael en Laurens nog de bakens te verzetten, maar dat bleek tevergeefs.
Achter de rug van de nieuwe wereldkampioen Pidcock draaide het in de finale uit op een duel tussen Lars van der Haar en Eli voor de overige medailles. Dat werd uiteindelijk beslecht in een langgerekte sprint, waarin Eli aan het kortste eind trok. Derde dus, één plekje voor een sterke Michael. Laurens werd achtste, Toon elfde.
“Als ik de verhoudingen in de wedstrijd bekijk, dan is dit wel het hoogst haalbare”, vertelde een eerlijke Eli na zijn finish. “Ik zat iets te ver toen Pidcock ging. Maar hij bouwde zijn voorsprong nadien verder uit, en dus denk ik dat hij zeker de betere was. Ik ging solo in de achtervolging, maar voelde dat ik daarbij op mijn adem trapte. En in de tweede koershelft reed ook Lars van der Haar heel snel.”
Michael vond het zuur om net naast het podium te vallen: “We wisten dat Tom Pidcock met zijn beste conditie aan de start zou komen, en dat het heel moeilijk voor ons zou gaan worden. We hebben geprobeerd om het hem zo lastig mogelijk te maken, ik ook, maar je zag dat Tom gewoon de beste was. Jammer dat ik uiteindelijk net niet op het podium sta.”
Met liefst vier Belgen kwamen we in het tweede Amerikaanse wereldkampioenschap uit de geschiedenis aan de start: debutant Toon Vandebosch die in extremis werd opgeroepen, outsiders Michael Vanthourenhout en Laurens Sweeck, maar het was wereldbekerwinnaar Eli Iserbyt die als logische kopman van de Belgische delegatie werd opgesteld.
Ondanks het spervuur van de Belgische ploeg, met daarbij een actieve Michael en Laurens, bleek één concurrent duidelijk te sterk: Tom Pidcock stormde halfweg koers uit een ruime kopgroep weg, en niemand had een antwoord op die aanval klaar. In de achtergrond probeerden Eli, Michael en Laurens nog de bakens te verzetten, maar dat bleek tevergeefs.
Achter de rug van de nieuwe wereldkampioen Pidcock draaide het in de finale uit op een duel tussen Lars van der Haar en Eli voor de overige medailles. Dat werd uiteindelijk beslecht in een langgerekte sprint, waarin Eli aan het kortste eind trok. Derde dus, één plekje voor een sterke Michael. Laurens werd achtste, Toon elfde.
“Als ik de verhoudingen in de wedstrijd bekijk, dan is dit wel het hoogst haalbare”, vertelde een eerlijke Eli na zijn finish. “Ik zat iets te ver toen Pidcock ging. Maar hij bouwde zijn voorsprong nadien verder uit, en dus denk ik dat hij zeker de betere was. Ik ging solo in de achtervolging, maar voelde dat ik daarbij op mijn adem trapte. En in de tweede koershelft reed ook Lars van der Haar heel snel.”
Michael vond het zuur om net naast het podium te vallen: “We wisten dat Tom Pidcock met zijn beste conditie aan de start zou komen, en dat het heel moeilijk voor ons zou gaan worden. We hebben geprobeerd om het hem zo lastig mogelijk te maken, ik ook, maar je zag dat Tom gewoon de beste was. Jammer dat ik uiteindelijk net niet op het podium sta.”